Ik ben Dominique.

​

Laat mij jullie even meenemen op mijn pad.

​

Als kind volgde ik al mijn intuïtie. Omdat ik heel gevoelig was, wist ik soms niet wat te doen met al mijn emoties en gevoelens. Dus kropte ik alles maar op. Ik was nogal verlegen, ik ben van nature introvert.

Een groot deel van mijn leven vertoefde ik in de sport als professioneel wielrenner. Ook daar volgde ik mijn gevoel, ik ben immers wie ik ben. Dit lukte aardig, tot er andere dingen van mij werden verwacht. Ik werd verplicht om mee te doen in een harde, mannelijke, prestatiegerichte

wereld waar bijna geen ruimte was voor gevoelens of emoties.

Daarom stelde ik veel in vraag en volgde niet blindelings wat van mij verwacht werd. Ik werd soms aanzien als ‘een moeilijk manneke’ of ‘iemand die lui was’ of ‘iemand die zijn talent vergooide’.

Terwijl ik mooie prestaties leverde als ik gewoon mezelf kon zijn: speels,

gevoelig en onbezonnen. Natuurlijk had ik ook een mooie dosis talent meegekregen. Harde regels, planmatig leven en de serieuze kant pasten niet bij mij en daardoor kreeg ik het gevoel dat ik mezelf niet mocht zijn en een groot stuk van mezelf niet erkend werd.

​

Door de jaren heen stapelden de blessures zich op, die het einde van mijn carrière betekenden. Dit zorgde voor een enorme ommekeer. Ik besloot dat het genoeg was geweest, dat ik mezelf genoeg pijn had gedaan door zolang met fysieke pijn rond te rijden. Mijn hoofd wou wel, maar mijn lichaam was op. Toen besefte ik pas dat ik eigenlijk al te lang in een negatieve spiraal terecht gekomen was. Hoewel ikzelf niet graag stempels ergens op kleef, zou je het gerust een depressie kunnen noemen.

​

Mijn sport was tot dan mijn hele identiteit geweest, wie ben ik zonder wielrenner te zijn? Ik viel in een serieus zwart gat. Die periode is mijn ontwaking geweest. Mijn lood heb ik kunnen omzetten in goud!

Hoe? Door mezelf tijd te geven om te rouwen. Mezelf geleerd fier te zijn op wat ik wel had gerealiseerd, want wereldkampioen en olympiër wordt niet iedereen, in plaats van te focussen op wat er niet was. Toen kwam het besef dat ik mijn leven wel kon leven hoe ik het zelf wou en door mezelf te mogen zijn, vanuit mijn intuïtie en niet meer door wat anderen zeiden dat goed voor me was. Op dat moment heb ik mezelf beloofd enkel nog te kiezen wat voor mij klopt en wat míj gelukkig maakt.

​

Ondanks dat ik heel België had rondgereden voor therapie en dokters, was er niemand die mijn blessures kon oplossen en stond ik voor het voldongen feit te moeten stoppen met mijn passie. Toch was er een stemmetje in mij dat wel altijd bleef geloven in dé oplossing. Zo ben ik zelf een fysiek lichaam anders gaan bekijken en kwam ik op een holistische weg terecht die niet enkel de fysieke kant benaderde. Mijn lichaam wou me veel vertellen.

 

Alles wat vanaf toen door de jaren heen op mijn pad kwam, ging ik aan als het voor mij klopte. Dit heeft mijn persoonlijke ontwikkeling en ontwaking in een versnelling gebracht. Ik heb dan ook veel geïnvesteerd in mijn innerlijke wereld, want daar ligt onze wijsheid, ons goud. Zo ging ik onder meer aan de slag met onverwerkte trauma’s, moeder- en vaderwond die onze innerlijke vrouwelijke en mannelijke energie voortbrengen, innerlijk kind-werk,…zaken die ons hele leven telkens op een diepere laag aangepakt kunnen worden.

 

Al deze ervaringen, fases en processen waren nodig om eerst zelf te doorlopen om zo andere mensen hun processen te kunnen begrijpen en hen te kunnen ondersteunen daarin. Je kan pas op een authentieke wijze anderen bijstaan als je zelf door de ervaring bent gegaan en je dus perfect weet waarover je spreekt. Zo kan ik ook veilig ‘space holden’.

 

Al was het een uiterst hobbelig pad en al blijven we altijd onderweg, steeds heb ik voor mijn eigen waarheid gekozen en daardoor heb ik nu een sterke innerlijke rust gevonden die ik graag wil delen om anderen vanuit zachtheid terug in verbinding te brengen met zichzelf.

​

Liefs,

​

Dominique